De mensen in de omgeving van Jezus hadden al snel begrepen dat Jezus een heel andere religieuze aanpak had. Jezus week duidelijk af van de bekende religieuze houdingen.
En zo komen de leerlingen van Johannes tot bij Jezus en ze vragen hem: Waarom gaat gij voorbij aan wat zo duidelijk een religieus element is, namelijk: vasten? Hoe kunnen wij u ernstig nemen als ge zelfs niet vast? Waar ben jij mee bezig?
De leerlingen van Johannes vonden onthechting belangrijk. Lichamelijke onthechting als de beste weg om tot God te naderen. Als uw lichaam iets vraagt, vinden zij, moet je daarop ‘neen’ zeggen. En door ‘neen’ te zeggen tegen je lijf, zeg je ‘ja’ tegen God.
We moeten er niet aan twijfelen dat Jezus ook bereid was om zichzelf dingen te ontzeggen. Maar toch was hij gekend als iemand die uit vrije wil ging aanzitten bij het feest van de gewone mensen. Sommigen vonden zelfs dat hij wat te veel wijn dronk. Te veel van het leven genoot.
Jezus verdedigt zijn aanpak met de volgende woorden:
‘Als je nieuwe stof hebt, dan gebruik je die niet op een oud kleed.’ Ik kom iets nieuw brengen. Jullie zijn bezig met een oud kleed, een oude beproefde methode, misschien wel, maar ik wil de scheur in het godsdienstige kleed herstellen, en dat kan alleen maar door met iets nieuws te beginnen.
Jezus vergelijkt het geloofsleven met een bruiloft. Het leven is een feest. Dat, beste mensen, is de standaard houding van Jezus en van een goeie volgeling van Jezus. Vandaag dragen wij de liturgische kleur 'groen'. Dat is de kleur van de 'gewone tijd’; van de standaard houding van de volgelingen van Jezus. En die houding behoort feestelijk te zijn. ‘Waarom vasten jullie niet?' Wel, omdat het feest is.
Het leven is een feest voor wie gelooft. Wanneer het leven ons een beetje terneer drukt, dan mag ons geloof ervoor zorgen dat we toch weer een positieve houding vinden.
Als ons geloof tot iets dient, dan is het om ons vreugde te geven wanneer we die vreugde even kwijt zijn.
De gewone tijd van de Jezus-mens, is de tijd van de feestvreugde, van de bruiloft. Groen, als kleur van de hoop. Van de hoop dat er altijd iets te vieren valt.
Als je dus christenen tegenkomt die standaard neerslachtig in het leven staan, en die vinden dat er vooral redenen zijn om te klagen, dan zijn dat leerlingen van Johannes of aanhangers van de Farizeeën. Het zijn geen leerlingen van Jezus. Want voor de leerling van Jezus is de gewone tijd de tijd van het feest.
Is er dan nooit geen tijd om te vasten? Toch wel zegt Jezus.
Af en toe dragen wij rood of paars. Stel je voor, zegt Jezus, dat de bruidegom wordt weggenomen, gekidnapt, of dat je kinderen komen vast te zitten in een ondergelopen grot in Thailand ... met andere woorden: dat het noodlot toeslaat. Wel, Dan moet je niet alsof doen. Dan is het feest inderdaad onderbroken. Zo realistisch is Jezus wel.
Ja, af en toe dragen wij het liturgische paars, soms zelfs rood; af en toe zijn wij angstig of in de rouw. Maar zelfs als wij paars dragen, zoals in de advent, mag je als Jezus-mens vooruit kijken naar het feest dat komt, waar we weer 'wit' dragen of 'groen'. Groen, de kleur van de gewone tijd van de Jezus-mens, de tijd van de vreugde.
De bruidegom is er altijd, in de viering. Jezus is aanwezig in brood en ook in wijn. Brood heb je nódig, maar wijn is er ... om te feesten! Wie soms ter communie gaat, komt in feite een portie innerlijke vreugde halen. Wie naar Jezus komt, die krijgt jonge wijn aangeboden. En laat die wijn maar een beetje naar je hoofd stijgen. Want zo wordt gewone tijd opnieuw een feest. (Mt 9: 14-17)
Opmerkingen